Ιλιγγος κατα τη διάρκεια της κατάδυσης
Κατά τη διάρκεια μιας κατάδυσης είτε ελεύθερης είτε με μπουκάλες μπορεί να εμφανιστεί ξαφνικά ίλιγγος, έντονη δηλαδή περιστροφή του περιβάλλοντος. Ο ίλιγγος προκαλεί απώλεια του προσανατολισμού μέσα στο νερό που μπορεί να αποβεί μοιραία.
Προκαλείται από τη δυσκολία εξίσωσης κατά την κάθοδο. Συνήθως ο δύτης συνεχίζει να προσπαθεί να εξισώσει κατεβαίνοντας και κάποια στιγμή το επιτυγχάνει. Η απότομη όμως είσοδος του αέρα στο μέσο αυτί μπορεί να προκαλέσει όχι ρήξη του τυμπάνου αλλα ρήξη της μεμβράνης που χωρίζει το μέσο αυτί από τον λαβύρινθο. Αυτόματα προκαλείται έντονος ίλιγγος, εμβοές (βουητά στο αυτί), απώλεια ακοής και έντονη ναυτία με τάση για εμετό. Μπορεί να συνυπάρχει και πόνος χωρίς να είναι απαραίτητο. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να χαθεί ο έλεγχος γιατί ο δύτης αισθάνεται ότι όλα γυρίζουν. Τότε πρέπει να ξανανέβει άμεσα στην επιφάνεια ακολουθώντας τις φυσαλίδες και να ζητήσει αμέσως βοήθεια γιατί είναι δύσκολο να επιστρέψει μόνος του στη στεριά.
Η θεραπεία είναι συντηρητική με φάρμακα και ανάρρωση στο κρεβάτι έχοντας το κεφάλι ψηλότερα από το υπόλοιπο σώμα και συνιστάται παρακολούθηση της εξέλιξης από τον ΩΡΛ γιατρό. Επί εμμονής της συμπτωματολογίας η χειρουργική αποκατάσταση της ρήξης είναι απαραίτητη.
Απαγορεύονται οι καταδύσεις για 2 μήνες μετά την πλήρη ανάρρωση αν και ορισμένοι ΩΡΛ ιατροί συστήνουν να μην ξαναεπιχειρήσουν καταδύσεις.
Νόσος των δυτών
Η παραπάνω κατάσταση δεν πρέπει να συγχέεται με τη νόσο των δυτών ή νόσο από αποσυμπίεση που συμβαίνει συνήθως σε δύτες που χρησιμοποιούν μπουκάλες για την αναπνοή. Μπορεί όμως να παρατηρηθεί για παράδειγμα και σε πλήρωμα αεροσκαφών που ανέρχονται ταχύτατα σε πολύ μεγάλα ύψη (πάνω από 500m).
Οφείλεται στην απότομη άνοδο του δύτη στην επιφάνεια. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μυοσκελετικούς πόνους, δερματικά εξανθήματα, πονοκέφαλο, αιμωδίες (μουδιάσματα) ή και λιποθυμία, πόνο στο στήθος με βήχα και δύσπνοια. Αν όμως η νόσος προσβάλλει κυρίως το αυτί εμφανίζεται ίλιγγος, αστάθεια, εμβοές και βαρηκοΐα με ναυτία και εμετούς.
Συνήθως η νόσος εμφανίζεται λίγα λεπτά μετά την ανάδυση στην επιφάνεια, ενώ μπορεί να αργήσει έως και 48 ώρες.
Η θεραπεία περιλαμβάνει χορήγηση οξυγόνου και ταχεία διακομιδή του ασθενούς στον θάλαμο αποσυμπίεσης με υπερβαρικό οξυγόνο.
Κανόνες για μείωση των επιπλοκών στις καταδύσεις
- – Όταν η μύτη είναι κλειστή ή έχει εκκρίσεις λόγω αλλεργίας ή κρυώματος, είναι καλό να αποφεύγεται η κατάδυση.
- – Είναι χρήσιμο να γίνεται εξίσωση και στην επιφάνεια πριν την κατάδυση.
- – Όταν αποτυγχάνει η εξίσωση σε κάποιο από τα αυτιά, είναι προτιμότερο να μην κατεβούμε βαθύτερα μέχρι να επιτευχθεί. Αν δεν είναι δυνατόν ξαναγυρνάμε στην επιφάνεια.
- – Πολύ σημαντικός ο ρόλος της ενυδάτωσης. Πίνουμε πολλά υγρά πριν και κατά τη διάρκεια της κατάδυσης..
- – Το αλκοόλ δεν βοηθάει στην κατάδυση καθόλου ακόμα και τις προηγούμενες μέρες. Προκαλεί αφυδάτωση και ως εκ τούτου μεγάλες δυσκολίες στην εξίσωση και μειώνει τη διάρκεια της άπνοιας του δύτη, καθώς και το πόσο σύντομα μπορεί να ξανακαταδυθεί.
- – Αν ο δύτης έχει συνάχι, αλλεργική ή αλλού είδους ρινίτιδα ή παραρρινοκολπίτιδα, δεν επιτρέπεται να επιχειρήσει κατάδυση αν δεν περάσουν τουλάχιστον 3 μέρες από την εξαφάνιση των συμπτωμάτων.
- Ο πιο σημαντικός κανόνας είναι πάντα ο εξής: Ότι και να συμβεί, η παρουσία ενός άλλου άτομου σώζει ζωές, όσο έμπειρο κι αν θεωρούμε τον εαυτό μας. Γι΄αυτό μην ξεχνάμε: Ποτέ χωρίς ζευγάρι!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ :
- Bove AA. Bove & Davis’ Diving Medicine, 4th ed. Philadelphia: Sanders 2004.
- Edmonds C, Lowry C, Pennefather J, Walker R. Diving and Subaquatic Medicine, 4th ed. London: Arnold/Hodder Headline Group, 2002.